balsam dla duszy

Z założenia żywieniem ducha wyleczyć też można, ale czasem i potrzeba czegoś z innej bajki, a nawet bajki. Odnalezione, pochodzenie niewiadome niestety, napisane przez nieznanego autora, przekazane mi też nie wiem przez kogo, ale podzielić się muszę, z dedykacją przede wszystkim dla pewnego Pana, który nadzieję porzucił i dla Ewci, byś siły wciąż miała :

Cztery świece



W pewnym pokoju cztery świece spokojnie płonęły. Było tak cicho, że słychać było jak ze sobą rozmawiały. Pierwsza powiedziała:
- Ja jestem POKÓJ. Niestety, ludzie nie potrafią mnie chronić. Myślę, że nie pozostaje mi nic innego jak tylko zgasnąć.
I płomień tej świecy zgasł.
Druga ze smutkiem powiedziała:
- Ja jestem WIARA. Niestety nie jestem nikomu potrzebna. Ludzie nie chcą o mnie wiedzieć, nie ma sensu, żebym dalej płonęła. Ledwie to powiedziała, lekki powiew wiatru zgasił ją.  Trzecia ze świec, miała podobne odczucia:
- Ja jestem MIŁOŚĆ. Nie mam już siły płonąć. Ludziom nie zależy na mnie i nie chcą mnie rozumieć. Nienawidzą najbardziej tych, których kochają - swoich bliskich.
I nie czekając długo i ta świeca zgasła. Nagle do pokoju weszło dziecko i zobaczyło trzy świece, które się nie paliły. Przestraszone zawołało:
- Co robicie? Musicie płonąć! Boję się ciemności!
I zapłakało.  Wzruszona czwarta świeca powiedziała:
- Nie bój się! Dopóki ja płonę zawsze możemy zapalić tamte świece. Ja jestem NADZIEJA.
Z błyszczącymi i pełnymi łez oczyma, dziecko wzięło świecę i zapaliło pozostałe świece.
Niech nigdy w naszych sercach nie gaśnie Nadzieja i każdy z nas jak to dziecko, niech będzie narzędziem, gotowym swoją Nadzieją zawsze rozpalić Wiarę, Pokój i Miłość.

nadziei przede wszystkim...